بشست بارش رحمت ، غبار کوی محمّد
وضو گرفت صبا ، تا رود به سوی محمّد

زمین مکّه به پابوس او ، چو گشت مهیّا
به عرش و فرش ، بپیچید ، های و هوی محمّد

جهید برق امید و نوید ، از دل ظلمت
دمید صبح سعادت به عشق روی محمّد

ظهور آیت « وَالشَّمس » و ، « الضُّحی » شد و ‌، « وّالَّیلْ »
قسم به روی محمّد ، قسم به موی محمّد

به شاهراه هدایت به رهگذار نبوّت
نشسته مادر خلقت ، در آرزوی محمّد

نه شهر مکه فقط پر ز نور و شور طرب شد
در آسمان و زمین است ، گفتگوی محمّد

به باغ حُسن و ملاحت شکفت غنچة عصمت
به اشک دیدة شوق است ، شست و شوی محمّد

روا بُوَد که فلک بعد از این قرار بگیرد
بوده اینهمه گردش ، به جستجوی محمّد

خدا به شأن پیمبر که « ضالاًّ فَهَدی » گفت
بیافت گمشده اش را بشر ، به کوی محمّد

بلندگوی جهان پخش ایزد یکتاست
شنو کلام خدا را ، خود از گلوی محمّد

برای این که ازو ، کس در اشتباه نیفتد
ازینهمه جلوات و صفات هوی محمّد

به شأن او « بَشَرٌ مِتْلُکُمْ » ز حق شده نازل
خدا نماست ز بَس ، خلقت نکوی محمّد

ز بسکه گفت : حسین از من است و من ز حسینم
گرفت ، تربت پاک حسین ، بوی محمّد

به روز حشر ، که دیگر کسی به فکر کسی نیست
بُوَد نگاه امید همه به سوی محمّد

ز راه لطف ، خدایا ببخش جرم ( حسان ) را
قسم به عصمت زهرا و ، آبروی محمّد