فـــــرّخ آن روز کــــه از این قفس آزاد شوم از غـــم دوری دلـــــدار رهــم، شاد شوم
سر نهم بر قـدم دوست، به خلوتگه عشق لب نهـــم بـــر لب شیرین تو، فرهاد شوم
طـــــی کنـــم راه خرابات و به پیری برسم از دم پیـــر خــــرابـــــات دل آبــــــــاد شوم
یــــاد روزی کـــه به خلــــوتگـه عشاق روم طـــــرب انگیـز و طرب خیز و طربزاد شوم
نــه به میخـــانه مـــرا راه، نه در مسجد جا یــــار را گـــــو: سببی ساز که ارشاد شوم
